Σωφρονιστήρια μεσαιωνικού τύπου

ΓΑΛΕΡΑ

Γκρικ-ντάναμο

της Ιωάννας Σωτήρχου.

Στην εκσυγχρονισμένη Ελλάδα, τα κολαστήρια ζωντανών-νεκρών, τα λέμε φυλακές.

Τεύχος 20, Μάιος 2007

Φυλακές. Στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή τους, σύγχρονα κολαστήρια. Kοινωνικές χωµατερές. Η νεοελληνική πραγµατικότητα όµως, έχει ξεπεράσει και αυτό το σηµείο. Μιλάµε για συστηµατική, µαζική και κατ’ εξακολούθηση εξόντωση ανθρώπων. Κρατικά εγκλήµατα. Κι ας έχει καταργηθεί η εσχάτη των ποινών. Οι καλύτερες εκτελέσεις είναι αυτές που γίνονται αθόρυβα. Στο σκοτάδι. Και αποσιωπούνται. Αυτό το φράγµα τής σιωπής επιχειρεί να σπάσει σήµερα η ΓΑΛΕΡΑ. Δίνοντας τον λόγο στους ίδιους τους κρατούµενους. Για να ακουστεί η φωνή τους και να καταγραφεί η αγωνία όσων βιώνουν ή βίωσαν, αλλά αρνούνται να υπογράψουν συγχωροχάρτι στους δηµίους των ελληνικών Γκουαντάναµο, αρνούνται να είναι συνένοχοι στο έγκληµα διαρκείας που συντελείται στις ελληνικές φυλακές.

Η εικόνα που βγαίνει αµείλικτη: µέχρι και εφτά κρατούµενοι σε κελιά για δύο, αφόρητη και αβάστακτη συνύπαρξη, κατάδικοι µε υπόδικους, βαρυποινίτες µε µικροπαραβάτες και υπό απέλαση µετανάστες, χρήστες µε ληστές, υποτυπώδης έως ανύπαρκτη ιατροφαρµακευτική περίθαλψη, σίγουρη υποτροπή, πελατεία εξασφαλισµένη δια βίου. Συνιστώσες τού καθηµερινού, βασανιστικού και αργόσυρτου θανάτου τής ανθρώπινης αξιοπρέπειας, θανάτου που επιβάλλεται από το κράτος και συντελείται στα χέρια του.

«Σωφρονιστικοί» θάνατοι (1). Πρόχειρη η καταγραφή µέσω σχετικών δηµοσιευµάτων. Πέρσι ήταν η φωτιά σε κελί: «Εγκληµατική ενέργεια ή εγκληµατική αµέλεια των σωφρονιστικών υπαλλήλων στις Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού έκαψε ζωντανούς τρεις νέους ανθρώπους και τραυµάτισε σοβαρά άλλον έναν (σ.σ ο οποίος υπέκυψε στα εγκαύµατά του λίγες µέρες αργότερα). Είναι ντροπή και κατάντια να δεχόµαστε σαν κοινωνία αδιαµαρτύρητα το παιχνίδι των εξουσιών. (…) Όλοι αυτοί και οι παρατρεχάµενοί τους αποφάσισαν πως οι ζωές τριών νέων ανθρώπων στις ελληνικές φυλακές κοστολογούνται δύο λεπτά στα µέσα µαζικής ενηµέρωσης και µερικές γραµµές στις εφηµερίδες. (…) Είµαι άνθρωπος, δεν ανέχοµαι τέτοιες συµπεριφορές και αντιστέκοµαι συνειδητά. Θυµίζω σε όσους το ξέχασαν, αν το ήξεραν, και σε όσους δεν το γνωρίζουν, ότι στις φυλακές τής Ελλάδας ζουν και ονειρεύονται οι πατεράδες, οι µανάδες, τα παιδιά σας. Θέλουµε να µάθουµε την αλήθεια», αναφέρει σε επιστολή του που δηµοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία»- 10/4/2006 ο κρατούµενος Ευάγγελος Πάλλης, ζητώντας να µάθει επιτέλους πώς χάθηκαν οι συγκρατούµενοί του. Κανείς, επισήµως, δεν ξέρει ακόµη να του/µας πει. Κι ας παραδέχτηκε τότε ο υπουργός Δικαιοσύνης ότι «το καθεστώς που υπάρχει είναι µεσαιωνικό» καθώς «έχουµε στις φυλακές 9.500 κρατούµενους σε 5.500 θέσεις».

Το στοιχείο του εγκλήµατος: Η αδιαφορία τού υπουργού για την έκταση των δολοφονιών και των ευθυνών του για αυτό το µεσαιωνικό καθεστώς, είναι πρόδηλη: στην επίσηµη ιστοσελίδα τού υπουργείου Δικαιοσύνης, τα στατιστικά στοιχεία για τους κρατούµενους έχουν να ανανεωθούν πέντε ολόκληρα χρόνια. Από το 2002. Σύµφωνα µε αυτά, στον Κορυδαλλό, χωρητικότητας 640 θέσεων, βρίσκονταν 2.234 κρατούµενοι. Στοιβάζονταν δηλαδή υπερτριπλάσιος αριθµός ανθρώπων. Ναι, για ανθρώπους µιλάµε. Όχι για συσκευασίες που πόσο να τις στριµώξεις να χωρέσουν. Συνολικά, αντί για 5.284 κρατούµενους που χωράνε στις φυλακές, βρίσκονταν 8.507 κρατούµενοι. Από αυτούς, ο ένας στους τέσσερις βρισκόταν στη φυλακή χωρίς να έχει δικαστεί ή καταδικαστεί: 1.954 άνθρωποι ήταν προφυλακισµένοι, υπόδικοι. Και σχεδόν οι µισοί, 3.558 κρατούµενοι, ήταν φυλακή για ναρκωτικά. Οι άλλοι µισοί ήταν αλλοδαποί (άνω του 40%). Για να αποδειχτεί και εδώ περίτρανα ότι το κράτος φροντίζει για τους ευάλωτους κοινωνικά: όχι δια της µέριµνας, αλλά δια της καταστολής. Αλλοδαποί, τοξικοµανείς, φτωχοί και εξαθλιωµένοι οι κρατούµενοι και της νέας ελληνικής τάξης. Ρατσισµός, ή κοινωνική µισαλλοδοξία;

Έγκληµα χωρίς στοιχεία µε ολίγη από εθνική υπερηφάνεια: Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι ο ένας στους τρεις κρατούµενους στις ελληνικές φυλακές είναι προφυλακισµένος: χωρίς δίκη, ποινή ή καταδίκη. Η Ελλάδα έχει τον µεγαλύτερο χρόνο προφυλάκισης από όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που είναι µάλιστα και διπλάσιος του ευρωπαϊκού µέσου όρου. Συγχαρητήρια. Ακόµη, η µόνη ενδεικτική επίσηµη αναφορά για την κατάσταση στις φυλακές είναι η έκθεση του Συµβουλίου τής Ευρώπης στην οποία υποβάλλουν στοιχεία 44 ευρωπαϊκές χώρες, και η οποία εκδόθηκε τέλη Ιανουαρίου 2007 παραθέτοντας στοιχεία µέχρι το 2005. Εδώ λοιπόν, ο πληθυσµός των έγκλειστων είναι 11.073 κρατούµενοι για 5.584 θέσεις στις φυλακές. Είµαστε η ευρωπαϊκή χώρα µε τη µεγαλύτερη πυκνότητα στις φυλακές αφού για κάθε 100 θέσεις έχουµε 170 κρατούµενους. Μας ξεπερνάει µόνον η Βουλγαρία. Συγχαρητήρια ξανά. Τα πιο θερµά όµως συγχαρητήρια ακολουθούν: η αδιαφορία των αρχών είναι τέτοια ώστε είµαστε η µοναδική χώρα από τις 44, η οποία δεν παρέχει κανένα απολύτως στοιχείο στο Συµβούλιο τής Ευρώπης σχετικά µε τον χρόνο εγκλεισµού, ύψος ποινών, αποδράσεις, θανάτους, αυτοκτονίες, ή το είδος τής ποινής (τελεσίδικη, εφέσιµη κ.λπ.).

«Σωφρονιστικοί» θάνατοι (2): Μόνο το φετινό πρώτο τετράµηνο έχουν καταγραφεί πέντε αδιευκρίνιστοι θάνατοι. Οι τέσσερις σε λιγότερο από µία βδοµάδα. Ένας, του 52χρονου Ν. Σιψά στο Ναύπλιο, τον περασµένο Φεβρουάριο. Δύο στο ψυχιατρείο κρατουµένων στα τέλη Μαρτίου -του Νεκτάριου Τσολάκη και του 15χρονου Πολωνού Ματιέα Ντοµίντ, που ήταν προφυλακισµένος για λίγα γραµµάρια χασίς και βρέθηκε κρεµασµένος. Νεκρός ένας ακόµη κρατούµενος στην Κοµοτηνή, καθώς κι ένας 26χρονος στις αγροτικές φυλακές Αγιάς στα Χανιά. Οι µαρτυρίες κρατουµένων στο νοσοκοµείο Κορυδαλλού, όπως µεταδόθηκαν από τον ραδιοφωνικό σταθµό «Στο Κόκκινο» στις 29/3/2007, είναι ανατριχιαστικά αποκαλυπτικές για το µέγεθος του εγκλήµατος: «Η εικόνα είναι θάνατος, κολαστήριο ζωντανών νεκρών».

Χάρης: «…Οι θάνατοι που άκουσα υπερβαίνουν τους 100-150. (…) Οι καρκινοπαθείς πεθαίνουν χωρίς καµία υποστήριξη, καρδιακά επεισόδια δεν µπορούν να αντιµετωπιστούν. Οι θάνατοι (είναι) πάνω από 20-30 µέσα σε δυο µήνες. (…) Ένας πονούσε πέντε έξι ώρες, πέθανε αβοήθητος στην κιγκλίδα, µπροστά στα µάτια των κρατουµένων. Όλοι οι τοξικοµανείς, µε ανίατες παθήσεις, µε κολλητικές ασθένειες, φυµατιώσεις. Δεν υπάρχει υποστήριξη ούτε από το νοσηλευτικό προσωπικό. Φύλακες µε το χρίσµα του νοσοκόµου…».

Αρχαγγελίδης Κωνσταντίνος: «Η αντιµετώπιση (είναι) απαράδεκτη. Δεν µπορείτε να φανταστείτε τι ζούµε. Οι συνθήκες, η συµπεριφορά... (Άνθρωποι) πεθαίνουν αβοήθητοι πραγµατικά. Τους στέλνουν µε κλούβες στα νοσοκοµεία σχεδόν νεκρούς για να µην χρεωθούν εδώ οι θάνατοι».

Γιώργος Παπαδάκης: «Παρδαλίδης νεκρός στο Τζάνειο (διακοµίστηκε) τυπικώς, 30 χρονών. Ρωµανιός Νικόλαος νεκρός από πνευµονικό οίδηµα. Τσούµας, Γαζίας, Χατζηαθανασίου, Βασιλάκης, Παριανός 24 ετών πνευµονικό οίδηµα, αβοήθητος, Μυκονιάτης. Από τον Σεπτέµβριο µέχρι σήµερα (οι νεκροί) υπερβαίνουν τους 100. Οι κρατούµενοι που τους µεταφέρουν εδώ έχουν µετρήσει 44 νεκρούς. Δεν µπαίνει ποτέ νοσηλευτής στον θάλαµο να εξετάσει κρατούµενο. Δεν υπάρχουν απορρυπαντικά, ούτε χαρτί τουαλέτας, (…) δεν υπάρχει τίποτα. Στους δέκα ασθενείς ανά θάλαµο υπάρχουν τρία κοµοδίνα. Σε όλο το νοσοκοµείο δεν υπάρχει κάθισµα ή σκαµπό να καθίσει κανείς. Τρώνε στο κρεβάτι, σε βρωµερά καλύµµατα στρώµατα, (…) όλες οι φυλακές είναι γεµάτες τοξικοµανείς. Είναι σκληροί χρήστες ναρκωτικών –τους έχει κάνει το σύστηµα. Απειλούµεθα συνεχώς. Κανένας µας δεν µπορεί να εργαστεί... Όποιος βρίσκεται κοντά στους απεργούς είναι τελειωµένος. Κάνουµε έκκληση να σωθούν ζωές και καταγγέλουµε τα πάντα (…) εδώ µέσα όλα είναι µια συναλλαγή… στα στερούν όλα».

Αντιλαλούν οι φυλακές; Τον περασµένο Φλεβάρη, η Πρωτοβουλία για τα δικαιώµατα των κρατουµένων σε εκδήλωσή της στη Νοµική, έδωσε τον λόγο σε πρώην κρατούµενους. Το αβίωτο έπαψε να είναι και ανείπωτο. Και τα είπαν όλα. Για να καταλάβουµε επιτέλους ότι η φυλακή είναι το έγκληµα. Παραθέτουµε χαρακτηριστικά αποσπάσµατα:

Γιώργος Σταµατίου: «Ξεκίνησα την “καριέρα” µου στις φυλακές Αυλώνα 18,5 ετών. Ήταν ένα πανεπιστήµιο κακοποιών• τι ναρκωτικά, τι σιδεριές, τι µαχαιριές… Μετά πήγα στις φυλακές Ναυπλίου, όπου οι υπάλληλοι περνούσαν την πρέζα αέρα µέσα. Έχω πολύ θυµό µέσα µου γι’ αυτό το σωφρονιστικό σύστηµα…».

Λάζαρος Πετροµελίδης, αντιρρησίας συνείδησης που κρατήθηκε σε στρατιωτικές φυλακές: «Το πρώτο πράγµα που νιώθεις µπαίνοντας µέσα, είναι η αίσθηση της στέρησης της ελευθερίας. Για όσους δεν το έχουν βιώσει, δεν είναι εύκολο να το νιώσουν… Μπαίνεις σε έναν κλειστό χώρο και βλέπεις ένα µυρµήγκι να ανεβαίνει το φράχτη, να ανεβαίνει τον τοίχο και να βγαίνει έξω και εσύ δεν µπορείς να το κάνεις και κάθεσαι και το κοιτάς και συνειδητοποιείς πόσο αδύναµος είσαι και τι ακριβώς είναι αυτό που στερείσαι. (…) Δεν ξέρω αν µπορείτε να φανταστείτε πώς είναι να περνάς 16 ώρες σε ένα κλειστό δωµάτιο χωρίς να µπορείς να βγεις έξω, µε ανθρώπους που δεν τους έχεις γνωρίσει και που πολλά σε ενώνουν αλλά και πολλά σε χωρίζουν».

Νίκος Κοβάνης, από ανήλικος στις φυλακές και υπότροπος: «Το πρώτο αίσθηµα (που νιώθεις) µέσα στη φυλακή έχει να κάνει καθαρά µε την καταστολή τού συναισθήµατος, δηλαδή να νιώσω την τιµωρία… Αυτό που πήρα εγώ από τη φυλακή… είναι µόλις βγω να έχω ανοιχτές πόρτες είτε για να διακινήσω είτε για να βρω εύκολα ναρκωτικά… Να βγαίνεις και να έχεις περισσότερες γνωριµίες. Αυτό για µένα λειτούργησε καταλυτικά για την µετέπειτα πορεία µου στην εξάρτηση. Στα 17 µου γεννήθηκε ένα µίσος και µία αποστροφή για όλη την κοινωνία. Δεν φταίει αποκλειστικά µόνο η φυλακή, αλλά οι συνθήκες που σε οδηγούν µέσα. Θες να αντιδράσεις µέσα στην ίδια τη φυλακή σου. Αυτό δεν το δέχεται το σωφρονιστικό σύστηµα και, έτσι, φορτώθηκα µε τα πειθαρχικά. Δεν είχα τη δυνατότητα να πάρω αµέσως τις άδειες που δικαιούσαι. Η κατάσταση που βιώνεις είναι τραγική, είναι η (απόλυτη) καταστροφή της αξιοπρέπειάς σου».

Γιώργος Καλαϊτζίδης: «Το µεγαλύτερο έγκληµα που µπορεί να κάνει ένας κρατούµενος όταν βγει από τη φυλακή δεν εµπίπτει στον Ποινικό Κώδικα. Το µεγαλύτερο έγκληµα είναι να ξεχάσει τη φυλακή και να µην αγωνιστεί εναντίον της».

Ευγενία Ρουζαλή: «Από τα κρατητήρια που ξεκινάς –για οποιοδήποτε λόγο είσαι µέσα– µέχρι τις φυλακές, ειδικότερα αν είσαι γυναίκα, η πρώτη λέξη που κυριαρχεί µέσα στο µυαλό σου είναι η ταπείνωση. Δεν έχει τόσο σηµασία αν είναι για πολιτικούς λόγους ή για ποινικούς, ούτως ή άλλως, αφού έχεις να κάνεις µε άντρες ασφαλίτες, ξεκινάει το µαρτύριό σου. (…) Συνήθως στις φυλακές είναι και άποροι/ άπορες που αντιµετωπίζουν πάρα πολύ µεγάλα προβλήµατα: πχ. αν δεν έχεις την οικονοµική δυνατότητα να αγοράσεις την καντίνα σου, να έχεις τις κουβέρτες σου και τα ρούχα σου, δυστυχώς, την περνάς όλο τον χειµώνα µε µια στρατιωτική κουβέρτα ή ένα στρώµα στο πάτωµα, αν δεν υπάρχει κρεβάτι, γιατί υπάρχει πάρα πολύ κόσµος. (…) Είναι µια πρωτόγονη κατάσταση…».

Νασίµ Μουχαµέντι: «Είµαι από το Αφγανιστάν, 22 χρονών. Είµαι σχεδόν τρία χρόνια στην Ελλάδα, 15 µήνες ήµουν µέσα στη φυλακή επειδή τη δεύτερη µέρα που βρέθηκα εδώ πήγα στο Αλλοδαπών να ζητήσω άσυλο ως πρόσφυγας, να κάνω αίτηση. Με παίρνει ο αστυνόµος µέσα στο τµήµα. Με χτύπησαν άσχηµα. Δεν µπορούσα να κοιµηθώ για µία εβδοµάδα. Ήθελε (ο αστυνοµικός) να αποδείξει κάποια θεωρία που είχαν. (…) Κάθε φορά πήγαινα δικαστήριο χωρίς δικηγόρο, χωρίς µεταφραστή. (…) Με κορόιδευαν, µε φώναζαν “Μπιν Λάντεν”. Το όνοµά µου δεν το ήξερε κανένας… Για δυο-τρεις µήνες δεν είχα ρούχα να φορέσω. Τα ρούχα που είχα µαζί µου, αυτά φορούσα τρεις µήνες συνέχεια. Δεν µε βοήθησε κανείς. Δεν είχα ένα σαµπουάν να χρησιµοποιώ. Δεν είχα τίποτα και έχασα το δικαίωµα να ζητήσω άσυλο. Σχεδόν τρία χρόνια ζω µε ένα αποφυλακιστήριο. Αυτά είναι τα χαρτιά µου. Δεν µπορώ να βγάλω άδεια παραµονής, δεν µπορώ να δουλέψω, δεν µπορώ να κάνω τίποτα»…

Αγγελική Σωτηροπούλου: «Ο µοναδικός χώρος που έχουν να κινηθούν οι άνθρωποι σε όλη τη φυλακή είναι ένας διάδροµος… Όταν βγαίνουν από το κελί που είναι ο απόλυτος εγκλεισµός, και γυρίζουν από το προαύλιο (που βγαίνουν ελάχιστα) την διάρκεια του 24ωρου, ζουν σε έναν διάδροµο 2-2,5 µέτρα επί όσο είναι µία πτέρυγα. Μπορείτε να διανοηθείτε τι σηµαίνει αυτό; Πηγαίνουν, έρχονται. Πηγαίνουν, έρχονται. Πηγαίνουν, έρχονται. Επί ώρες, επί µέρες, επί χρόνια. Γνώρισα γυναίκες ισοβίτισσες που έκαναν αυτό το πράγµα επί 16 χρόνια. Μπορείτε να καταλάβετε µετά από ένα διάστηµα τι παθαίνει ο άνθρωπος; (…) Όχι, δεν είναι ένας διαφορετικός τρόπος ζωής. Δεν είναι ζωή. Είναι ανυπαρξία ζωής. Οι άνθρωποι στις φυλακές είναι ζωντανοί νεκροί…».

Μίλησαν ακόµη πολλοί, νοµικοί, εγκληµατολόγοι, ευαισθητοποιηµένοι. Σηµειώνουµε µόνο την επισήµανση του συντονιστή τής συζήτησης Νίκου Μανιού: «Οι συνθήκες των φυλακών όπως τις βιώνουν, όπως τις µαθαίνουµε από τις επικοινωνίες που έχουµε από τους κρατουµένους, έχουν περάσει κάθε όριο που αντέχει κριτική. Είναι κάτι µεταξύ Σπιναλόγκας και Καιάδα».

Αργός θάνατος

Θα ήταν ένα απίστευτο δικαστικό θρίλερ αν δεν ήταν η οικτρή πραγµατικότητα, αυτή που βιώνει ο 58χρονος Παναγιώτης Γεωργιάδης, πατέρας τεσσάρων ανήλικων παιδιών, απεργός πείνας «στην αποµόνωση-πλυσταριό τού νοσοκοµείου νεκρών ανθρώπων κρατουµένων Κορυδαλλού, που µόνο νοσοκοµείο δεν είναι, παρά µόνο βούρκος εγκατάλειψης ψυχών για να πεθάνουν αβοήθητοι, πεταµένοι από αδιαφορία», όπως γράφει σε επιστολή του στη ΓΑΛΕΡΑ.

Φυλακισµένος από το 2003, όταν τον συνέλαβαν επειδή εκκρεµούσαν σε βάρος του 56 καταδικαστικές αποφάσεις, σήµερα, µετά από αγώνα τεσσάρων ετών για να αποδείξει την αθωότητά του, έχει απαλλαχτεί από τις 45 υποθέσεις. Βρίσκεται ακόµη αντιµέτωπος µε 11 καταδίκες, εκ των οποίων οι οκτώ είναι για κακουργήµατα. Γι’ αυτές προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωµάτων το οποίο έκανε δεκτές και τις οκτώ υποθέσεις του, ενώ πρόσφατα δύο εκ των οκτώ αναιρέθηκαν από τον Άρειο Πάγο και θα επανεξεταστούν. Όσο για τις υπόλοιπες τρεις υποθέσεις που είναι για πληµµελήµατα; Τα δικαστήρια αρνούνται να τις δικάσουν και αναβάλλουν συνεχώς. Από πέρσι που ξεκίνησε απεργία πείνας καταγγέλοντας τους θανάτους συγκρατούµενών του, τις βάρβαρες συνθήκες κράτησης και ζητώντας επίσπευση των δικών του και τη χορήγηση άδειας για να δει τα τέσσερα ανήλικα παιδιά, υφίσταται πειθαρχικές διώξεις. Στην επιστολή του καταγγέλει ότι βρίσκεται στην αποµόνωση επειδή εξέθεσε σε δηµοσιογράφους την κατάσταση στις φυλακές, παρά την άσχηµη κατάσταση της υγείας του λόγω της µακροχρόνιας απεργίας πείνας-έχει ήδη υποστεί τρία εγκεφαλικά επεισόδια.

«Καθηµερινή επίσκεψη γιατρών στους θαλάµους ασθενών µόνο όταν πεθάνει κάποιος, και αυτό µόνο για βεβαίωση θανάτου» αναφέρει στην επιστολή του περιγράφοντας την αισχρή κατάσταση ελλείψεων, εγκατάλειψης και εξαθλίωσης που επικρατεί στο νοσοκοµείο όπου κρατείται. «Εγώ είµαι αθώος στη φυλακή, αγωνίζοµαι και δεν θα σταµατήσω να καταγγέλω να αγωνίζοµαι µέχρι να πεθάνω. Είναι δολοφόνοι µου, δικαιοσύνη, φυλακές, αστυνοµία, ασφαλίτες και όσοι είναι γύρω από τα διαπλεκόµενα συστήµατά τους. Τους καταγγέλω σαν δολοφόνους µου, βασανιστές µου, εµένα και των παιδιών µου. ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΩ ΚΑΙ ΑΣ ΜΕ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΝΗΜΕΡΩΝΩ ΠΑΝΤΟΥ. ΟΣΟ ΖΩ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΩ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΩ», καταλήγει η επιστολή που µας έστειλε στις 9/4/2007.

Λεζάντα 1 (φωτογραφία): Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που δεν δίνει κανένα απολύτως στοιχείο στο Συμβούλιο της Ευρώπης για την κατάσταση που επικρατεί στις φυλακές της.

Λεζάντα 2 (σκίτσο): Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού.

Λεζάντα 3 (φωτογραφία): Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος επισκέφθηκε τις φυλακές Κορυδαλλού τον περασμένο Δεκέμβριο. Προφανώς – για να μην κάνει κάποια δήλωση – θα βρήκε τις συνθήκες ιδανικές. Πόσο εύκολη είναι, όμως, η πρόσβαση συγγενών, φίλων και δικηγόρων στους κρατούμενους;

http://galera.gr/magazine/modules/articles/article.php?id=711